Ventilatörler, solunum desteği sağlamak amacıyla kullanılan tıbbi cihazlardır. Bu cihazlar, solunum güçlüğü çeken veya solunum yetmezliği yaşayan hastalara mekanik bir şekilde solunum yapma imkanı sağlar. Ventilatörler, solunum hızını, hacmini ve basıncını kontrol ederek hastanın akciğerlerine oksijen sağlar ve karbondioksit atılımını kolaylaştırır. Bu cihazlar, yoğun bakım üniteleri, acil servisler, anestezi odaları ve solunum rehabilitasyonu gibi alanlarda yaygın olarak kullanılırlar.
Ventilatörlerin teknik özellikleri, genellikle solunum modları, solunum parametreleri ayarlanabilirlik, oksijen katkısı, alarm sistemleri ve entegrasyon yetenekleri içerir. Solunum modları, cihazın hastanın solunumunu desteklemek için nasıl çalışacağını belirler. Basınç kontrollü ventilasyon, hacim kontrollü ventilasyon ve basınç destekli ventilasyon gibi farklı modlar kullanılabilir. Solunum parametreleri ise solunum hızı, tidal hacim, pozitif ekspiratuvar basınç (PEEP), oksijen konsantrasyonu gibi değerleri içerir.
Ventilatörlerin çalışma prensibi, hasta tarafından verilen bir tetikleme sinyali üzerine solunum döngüsünü başlatarak çalışır. Tetikleme sinyali, hastanın solunum hareketlerini algılayan bir sensör veya hastanın nefes alma hareketlerini izleyen bir hortum aracılığıyla algılanır. Cihaz, belirli bir solunum moduna göre solunum hızını, tidal hacmi ve basıncını ayarlar. Bu ayarlar, hastanın ihtiyaçlarına göre optimize edilir ve solunumun düzenli bir şekilde devam etmesini sağlar.
Ventilatörlerle ilgili bazı tıbbi-teknik terimler şunlardır: “FiO2” (Fraction of Inspired Oxygen), hastaya verilen solunan hava içindeki oksijen yüzdesini ifade eder. “PEEP” (Positive End-Expiratory Pressure), solunum döngüsünün sonunda uygulanan sürekli bir basınçtır ve akciğerlerin kollabe olmasını önler. “Trigger sensitivity” (Tetikleme hassasiyeti), ventilatörün hastanın solunum hareketlerini ne kadar hassas bir şekilde algıladığını ifade eder.
